Czy wiedziałaś, że…?

Każda historia otoczona jest nutką tajemniczości oraz niejasności. Przekazywanie informacji wbrew pozorom, jak dobrze wiemy, nie zawsze wychodzi idealne. Ale gdyby nie ta dysfunkcja, nie moglibyśmy słuchać teraz o mitach. I plotkach. Moda rządzi się własnymi prawami. Są skandale, plotki i wiele niedomówień. Jest również masa niekonwencjonalnych zagadek. W tym artykule zabiorę wam do świata niektórych z nich. Jesteście gotowi?

Panie na lewo, Panowie na prawo – czyli trochę o guzikach

Prawdziwy trencz ma 10 guzików w dwóch rzędach z przodu i pięć, które dają się zapiąć. Koszulka polo musi mieć zapinany kołnierzyk na dwa bądź trzy guziki. ,,Guzik mnie to obchodzi’’. Czy ta część naszych ubrań jest aby na pewno niczym? W czasach unisexu i oversizu tak naprawdę nie zwracamy uwagi na to z której strony koszuli ulokowane są guziki, do czasu, gdy usłyszymy ,,Hej, masz na sobie męską koszulę?’’ No i czas odkryć karty, zwłaszcza, że w historię tego podziału zamieszane są konie i dzieci. Wszystko to za sprawą wygody. Zarówno w przypadku mężczyzn, jak i kobiet. Mężczyźni ( zazwyczaj praworęczni ) trzymając miecz w prawej dłoni, w razie nagłej potrzeby mogli swobodnie rozpiąć koszulę lewą ręką, dzięki temu, iż guziki były z wygodniejszej strony. Kobiety natomiast mają tendencję do trzymania dzieci na lewym ramieniu, więc swobodnie mogą rozpiąć koszulę prawą ręką i nakarmić dziecko. Ponadto, kobiety jeździły inaczej konno niż mężczyźni. Siedząc na siodle, odwrócone głową w prawą stronę.  Dlatego też ulokowanie guzików po lewej stronie było wygodniejsze, ponieważ w trakcie jazdy redukowały one siłę wiatru, który uderzał w brzuch i klatkę piersiową.  Guziki były również bardzo drogie i na takową przyjemność mogły pozwolić obie tylko zamożne kobiety. Rzecz jasna, nie ubierały się one samodzielnie. Służącym wówczas łatwiej było zapinać guzki będące po lewej stronie.  A to, że były one charakterystyczne dla osób ze sporym majątkiem potwierdza bardzo dobrze jeden ze strojów króla Francji. Ponoć jego szata posiadała 13.5 tysiąca guzików.

Człowiek w pudełku

Wyobrażacie sobie, że zamiast spokojnego przeglądania potencjalnego zakupu na stronie internetowej, otwieralibyście pudełka z drewnianymi kukiełkami ubranymi w suknie? Brzmi niedorzecznie. Tak wiem. Jednakże nie dla ludzi XIX wieku. Projektanci wysyłali wówczas takowe ,,prezenty’’ klientom, aby zaprezentować efekty pracy i oczywiście zachęcić do zakupu. Dlatego też, plastikowe manekiny są stosunkowo młodym rozwiązaniem.

Historia papierowej sukienki

W latach 60. powstały papierowe sukienki. Były one sprzedawane za 1 dolara. Po raz pierwszy wprowadziła je na rynek firma Scott Paper Company i ich pierwszy model ‘’Papierowy kaprys’’ w niespełna miesiąc sprzedał się w 500 tys. egzemplarzy. Papierowe formy ubrań stały się hitem, który powieliło wiele firm. Niektórzy poszli o krok dalej i produkowali papierowe stroje kąpielowe. Ponoć wodoodporne. Ponadto, od końca lat 60. sukienki z papieru wykorzystywali w swych kampaniach prezydenckich Richard Nixon, Robert Kennedy, George Rommey. Sukienka z podobizną polityka? Dlaczego by nie? Sam artysta, Andy Warhol poszedł o krok dalej i rozpropagował sukienki do pomalowania w domu. Sprzedawane one były z akwarelami oraz pędzlami. Ponoć sukienki były na tyle ,,solidne’’, że wbrew pozorom nie były jednorazową przyjemnością.  Łatwo dostępna, tania. Niektóre miały nawet wzory! Możemy również stwierdzić, że były one solidniejsze od niejednej sieciówkowej zdobyczy.

Teraz już jesteś gotowa, aby zaskoczyć znajomych anegdotką. Dziś w luźniejszej formie, aby umilić wam chwilę, jednakże zapraszam was na naszego instagrama, tam na bieżąco możecie śledzić nasze posty i relacje.